Krwawe Łzy

I won't cry for you,
I won't crucify the things you do.
I won't cry for you,
See, when you're gone,
I'll still be Bloody Mary.

*********************************************************************************

Obudziłam się w moim ukochanym łóżku w moim ukochanym pokoju w moim ukochanym Riddle Manor. Znowu spałam w ciuchach. Moja piżama strzeli na mnie focha jak nic.
Tym razem za oknem było biało. Spadł ten znienawidzony przeze mnie śnieg. Super. Aż mnie moje piękne oczęta bolały. Humor poprawił mi się kiedy spojrzałam w przeciwną stronę. Tom. Tomciu. Tomeczek.
Boże, jestem chora. Co ja gadam? Aaa, tak, już pamiętam. Mój bojfrend mnie schlał Ognistą Whisky bo bolały mnie włosy. Ej. Włosy nie mogą boleć.
O szlag.
Moje włosy.
Podniosłam rękę i chwyciłam kosmyk. No myślałam, że zejdę na miejscu. Przed ramię. Moje piękne fale do pasa... nie, błagam. Zabijcie mnie. Jedna z niewielu rzeczy, z powodu których nie miałam kompleksów uległa zniszczeniu.  Za jakie grzechy?!
A, racja. Zapomniałam, że trudnię się zabijaniem ludzi.
Znowu spojrzałam na Toma. Jedną rękę trzymał na mojej talii, druga służyła mu za murek między głową a resztą tego okrutnego świata. Uśmiechnęłam się mimowolnie. Znowu wbiłam oczy w sufit. Zarzuciłam ramię na oczy i zasnęłam.

***

Biegłam przez las.

Uciekałam.

Za mną mroczną przestrzeń rozrywał brutalnie wielki, czarny wilk.

Potknęłam się. 

Upadłam.

Odruchowo przewróciłam się na plecy, by w razie czego móc się bronić.

Wilk stał nade mną dysząc.

Jego wściekłe oczy przeszywały mnie na wskroś.

Były identycznego koloru co moje.

Wybuchnęłam histerycznym płaczem.

Wilczyca z początku była zdziwiona, lecz po chwili z jej oczy pociekły łzy.

Krwawe łzy.

Krew zaczęła kapać na moje oczy.

Wyglądałam, jakbym płakała krwawymi łzami.

Tak jak ona.

Patrzyłyśmy na siebie. 

Gdzieś w głębi lasu rozległo się wycie, lecz nie wilka, a wilkołaka.

Spojrzała w tamtą stronę. 

Zeszła ze mnie.

Zanim zdążyłam jakkolwiek zareagować na jej miejscu stała już kobieta.

Piękna. 

Miała brzoskwiniową cerę i czekoladowe włosy, które spływały po jej ramionach aż do pasa.

Miała białe oczy.

Znałam ją.

Miała na imię Susan, tak jak ja.

Jej nazwisko było bardzo dostojne, o tłumaczeniu angielskim, ale wymowie francuskiej.

Nazywała się Falcon.

To byłam ja.

***

Zerwałam się gwałtownie tym samym budząc Toma. Siedziałam wyprostowana jak struna i dyszałam ciężko. Czułam, że po moich policzkach ciekną łzy. Tom też się podniósł i wziął moją twarz w dłonie. Widziałam przerażenie w jego oczach. Delikatnie starł jeden strumień  spod mojego oka. Spojrzałam na palec, którym osuszył mój policzek. 

Był cały we krwi.

Nie wiedziałem co się dzieje. Bałem się. Z jej oczu płynęły krwawe łzy.  Nigdy się z czymś takim nie spotkałem. Czytałem o podobnym zjawisku, ale występowało ono tylko u wampirów i wilkołaków. A ona nie była ani jednym, ani drugim. To było coś strasznego. Chciałem jej pomóc, ale nie wiedziałem jak. Kiedy się uspokoiła powiedziała mi, że samo przejdzie i poszła do łazienki. Ja siedziałem na łóżku zdezorientowany. 

Obmyłam twarz lodowatą wodą. Niby już byłam spokojna, ale wciąż się bałam. Nie wiedziałam, że sen może stać się rzeczywistością. Ale wiedziałam, że to ma coś wspólnego z praktykami, którymi ostatnio się zajmuję. 

Dawno nie poświęcałam uwagi mojej tajemnicy, a ona intensywnie się jej domagała. Żądała, bym uwolniła tą drugą stronę mnie, bym nie trzymała jej w zamknięciu. Ja chciałam ją tylko zatrzymać na dobrą okazję, ale ona tego nie rozumiała. Chciała żyć.

Wyszłam z łazienki już bez krwawych smug na buzi. Tom chciał mnie przytulić, ale ja dałam mu ręką znać, że nie mam na to ochoty. Zarzuciłam na siebie płaszcz i skierowałam się do wyjścia.

- Idę się przejść. - Chciał się ubrać i pójść ze mną. - Sama. - Podkreśliłam wychodząc z pokoju.

Kiedy byłam już piętro niżej puściłam się biegiem. Czułam zew, którego nie byłam w stanie powstrzymać. Pragnienie dawało mi siłę, której normalnie nie posiadałam. Wpadłam do zaśnieżonego ogrodu. Było zimno, ale mi to nie przeszkadzało. Pobiegłam jeszcze kawałek, tak, żeby mieć pewność, że nikt mnie nie zobaczy. 

Zrzuciłam płaszcz, zostając w lekkiej sukience.

Z mojego gardła wydobyło się ciche warknięcie.

Uwolniłam moja tajemnicę.