Piekło zaczyna zamarzać

Witam ponownie. To ostatni tego typu post na tym blogu, następne będą już kolejnymi rozdziałami powoli kończącymi ILoveYou Kedavrę.
Do Rozalii Rouly: Będę pisać, ale inną historię. Cieszę się, że podoba Ci się mój styl pisania, ale ja naprawdę już nie czuję się w tej tematyce. Historia Toma i Susan nie skończy się tak od razu. Napiszę w najgorszym wypadku jeszcze jeden rozdział, wyjaśniający i logicznie zamykający całość.
Do Mahomo: Ty już wiesz co nas tam czeka, tam, w Nowym Świecie :)

Tak czy inaczej, zapraszam na gotowy już, opublikowany Prolog:
http://sheera-laufeyson.blogspot.com/

Mam nadzieję, że Wam się spodoba :)

Susan Beck/Sheera Laufeyson

*To nie nowy rozdział, to tylko zwiastun*

No witam witam. Jak już pewnie wiecie, Susan i Tom nas opuszczają. Nie wiem jeszcze jak z nimi skończę, ale może coś wymyślę. Boże, ale to brutalnie zabrzmiało.
W zamian za taki nagły i nieoczekiwany koniec mam dla Was pewną rekompensatę.

Cześć z Was już wie, że będę pisała nowe fanfiction, tym razem nie potterowskie.

Na początek trochę informacji wstępnych:

1. Kategoria: Avengers/Thor
2. Tytuł: Frost Hell
3. Czas akcji: Po "Thor: The Dark World"
4. Miejsce akcji: Midgard/Ziemia: Głównie Nowy Jork, z przebłyskami z innych miejsc; Asgard; Jotunheim; Vanaheim; Svartalfheim; Nidavellir.
5. Najważniejsi bohaterowie:
-Susan/Sheera/Frozen - Susan to prawdziwe imię głównej bohaterki (jakże oryginalnie, wiem), Sheera to wytwór Genu Enigmy (Boże ale spoiler), Frozen to pseudonim. W Księdze Czwartej [Na razie mam plan na cztery części, ale może mnie jeszcze "dolśni" :)] dojdzie jeszcze inne jej określenie, ale na razie starczy tych spoilerów :3
-Tony Stark/Iron Man
-Bruce Banner/Hulk
-Clint Barton/Hawkeye
-Natasha Romanoff/Czarna Wdowa
-Steve Rogers/Kapitan Ameryka
-Thor Odinson - bóg piorunów
-Loki Laufeyson - bóg oszustwa, kłamstwa, ognia, śmierci, chaosu i wina. Mało tego, prawda? :3

No. Jeśli chodzi o rozkminianie opowiadania jak lektury szkolnej to by było na tyle. Ale! Jeszcze mam dla Was zwiastun prologu :3
*********

Rurki podłączone do jej ciała też zaczęły się wypełniać srebrną substancją. Poczuła dreszcz. Zaczęła sobie wmawiać, że to od zimna, ale wiedziała też, że to kłamstwo. Kiedy ten dość nietypowy rodzaj kroplówki zetknął się z jej żyłą poczuła mrowienie. Narastające, powoli, spokojnie, do bólu, który jej się nawet nie śnił. Słyszała gdzieś, że cierpienie człowieka może osiągnąć bardzo wysoki poziom, ale nie sądziła, że aż taki. Płyn ją rozrywał. Palił. Trawił od środka. Zamknęła oczy, żeby jakoś sobie ulżyć, ale niewiele jej to dało. Nie chciała płakać, nie robiła tego od bardzo dawna, ale tym razem nie wytrzymała.

W kościach ból był tępy, w mięśniach rozrywający, a w żyłach palący. Były chwile, kiedy czuła, jak jej mózg daje za wygraną, by zaraz potem znów obudzić się i walczyć.

Usłyszała wrzaski. Przerażające, raz wysokie, a raz niskie, wręcz warczące, sprawiające, że przedmioty wokół niej lekko wibrowały.

Wrzaski przeradzające się w wycie.

Wycie wilka.

Jej wycie.

Wtedy, kiedy na chwilę udało jej się otworzyć piekące oczy, zobaczyła Bannera. Nie widziała go wcześniej, ale czuła, że tu jest. Teraz wyrywał się jak szalony by jej pomóc. Udało jej się zmusić się do zmienienia jednego wrzasku w jego nazwisko. Spojrzał na nią, na chwilę zamierając. I wtedy stało się to, do czego nie chciała dopuścić. Z resztą on też nie. Jej wycie zmieszało się z rykiem bestii.

*********

Tak, wiem, znowu wilki. Ale co ja biedna za to mogę? :c

Początek trochę martwiący, ale spokojnie, będzie jeszcze gorzej. 

Nie no, żartuję. 

Ale całość będzie dość mroczna, pełna walk między sobą a sobą, o przetrwanie, o siebie. Brzmi jak jakieś poetyckie analizowanie psychologicznej części koegzystencji pozytywnej i negatywnej odsłony człowieka i harmonii między nimi, ale tak naprawdę będzie to prozaiczne analizowanie psychologicznej koegzystencji pozytywnej i negatywnej odsłony człowieka i harmonii między innymi.

Odstraszać czytelników to ja umiem, nie ma co ;__;

Jak coś to pytajcie ;)

Przepraszam

Przepraszam Was, że to mówię, ale chyba historia Susan i Toma powoli się kończy. Nie z powodu braku weny czy czasu, bo z tym jestem w stanie sobie poradzić. Ale widzę, że dzieje się to samo, co działo się przez pierwsze kilka miesięcy istnienia bloga. Nie komentujecie, nie piszecie, nic. Po co pisać, skoro nie mam dla kogo? Dla siebie mogę pisać w Wordzie czy nawet ręcznie.
Powoli przygotowujcie się na epilog.